SONSUZ BİAT VE SADAKAT BEKLEYEN OTORİTEYE BAŞ KALDIRMAK - ''CHE'' OLMANIN ÖTESİ.

 

Seksenli yıllar ülkemizin ve insanlarımızın en derin travmalarını yaşadığı, en karmaşık siyasi çalkantıların olduğu, hepimizin oradan oraya sürüklenip, acılar içinde debelenip ruhlarımızı kaybetmemek, özümüzden ayrılmamak adına bir şeyleri kabullenip, sineye çekerek yaşamlarımızı sürdürdüğümüz, bu yaşamları sürdürebilmek adına da bazen ileride hüzünle hatırlayacağımız, garip ama gerçek, gerçek üstü bazı durumlarla karşılaşarak bizi garip durumlara da düşürebilecek, düşündürebilecek süreçler olduğunu fark ediyorum.

Düşünün ki, Üniversite’den yeni mezun olmuş, hayata atılmak üzere hevesli, ciddi derecede idealist, hedefleri olan ve o hedeflere doğru koşar adım olmak üzere hazırsınız.

Bu seksenler süreci ta ki, aradan on yıl geçip Doksanlara vardığınızda kendi durumunuzu özünde değerlendirip muhasebesini çıkardığınızda, ve elde edebildikleriniz ile edebilecekleriniz arasında bir değerlendirme yaptığınızda elinizde sadece ailenizin olduğunu, ''buna da şükür'' dediğinizi, kabullendiğinizi size gösteriyor sanki.

Bin dokuz yüz doksan yılına gelindiğinde, bir döngü değişmiş, çocuklarınız okula başlamış, mesleğiniz gereği aynı iş kolunda ama farklı bir şehirde ve özel sektördesiniz.

İnsanlara hedef olarak İki bin yılı gösteriliyor, iki bin yılına gelindiğinde sanki yer yerinden oynayacak artık her şey daha güzel, insanlar daha mutlu olacakmış gibi havalar yaratılmakta, özel sektör fabrikalarında, ‘’İki bine Doğru’’ adı altında çeşitli aktiviteler, geleceğe yönelik simülasyonlar gösterilmekte.

O süreçte ruhen içine düştüğünüz açmazlar, hevesle ülkenize yararlı olmak adına gösterdiğiniz fedakarlıklar, bir şeylere ne uğuruna katlandığınızı kendinize bile söyleyememeler, uğradığınız dışlanmalar, yalnızlaştırmalar, itilip kakılmalar ve daha bir çok şey tam da hayatın içinde.

Hatta o kadar ki yeni başlamış olduğunuz özel sektör fabrikasında, gelecekte var olacağınızı dahi bilmeden, o süreçte orada olabilmek adına, ailenize yeni doğacak bir bebeğinizin, sadece sizden itaat talep eden o otorite ve o iş için doğmamasına karar veriyorsunuz.  

Hızla süregelen şey bana göre, Devlet ve Özel sektörün en değişmez tek kuralı Mobbing, bilerek ya da bilmeyerek en üst düzeyde işliyor.

Sanırım Dünya yok oluncaya kadar insanın içinde yerleşik olan doğal içgüdüsü, boyun eğip, itaat etmeyeni dışlamak dürtüsüdür.

Otorite bununla beslenir.

Ayrıca belirtmek isterim ki, her nereden mezun olursa olsun, ne kadar ileri derecede yüksek lisans, doktora yapıp tez falan yazarsa da yazsın, bir insan içsel travmalarıyla, eğer özünde bir narsist ise o zaman işler daha da sarpa sarmakta.

Bu garip insanlar, karşılarına aldıkları gözlerine kestirdikleri bazı insanların hayatlarını karartmadan, ruhen onları çökertmeden yakalarını bırakmazlar.

Bu insanların ellerine bir de güç ve yönetme fırsatı geçerse artık bir kar fırtınasına, sele dönmekte ve yok edici olmaktalar.

Özellikle de Üniversitelerin, devlet dairelerinin, fabrikaların yönetimsel kadroları bu tehlikeli insanlara teslim edilmemelidir.

Görüşüme göre bu kadrolar kurdukları, kendi dar siyasi görüş ve aidiyet hissettikleri ne olduğu belirsiz tarikat kadrolarına hizmet mecburiyeti nedeniyle matruşka gibi kendi içlerinden çıkmaktalar.

Yönettikleri örneğin, üniversiteden mezun olan öğrencilerin hangi durumda mezun olduğu, yetkinlikleri ve kaliteleri onları hiç ilgilendirmemektedir.

 

**

Hep düşünmüşümdür, en idelalist düşüncelerle ki elbette kendi, savunduğumuz iç siyasi düşüncemiz oluşmuş ve biz bunu yeri geldiğinde ailemiz ve kendi güvencemiz için içimizde tutuyor, bizi savurdukları yerlerde otoriteye boyun eğiyor, bilerek isteyerek hantallaştırılmış, ülkenin bir çok ilinde faaliyet gösteren merkezi bir otoriteye bağlı diğer illerdeki yetkili otoriteler ve onlara bağlı sürekli en yetkiliden emir alarak ve sorumluluğu üzerinden güya soyunmuş, sonunda işler yolunda gitmezse şimşeklerin üzerimizde patlayacağı ülkenin tanınmış sanayi kuruluşunda en alt düzeyde hadi bilemediniz bir ''Şef'' kadrosuyla çalışmak nasıl bir şeydir? Bizler buna hangi dayanma gücüyle bir yere kadar dayanıp sonrasında aldık başımızı gittik. Nasıl oldu bu?

Bin dokuz yüz seksen üç yılında düz mühendis olarak Manisa Sümerbank fabrikasından, bin ikiyüz km uzaktaki Adıyaman Sümerbank fabrikasına tayin olmak yaşadığımız en büyük travma oldu o yıllarda.

Ülkemiz faşist bir darbe yaşamış, tüm ülke kabuğuna çekilmiş, her klik bir gecede susmuş, askerler bir süre ülkeyi yönetmişler, cümleler ''Netekim'' le başlamış, yıldızları omuzlarında parlayan, askeri cunta bir süre sonra güya demokrasiye dönüş sinyaliyle seçim yapmaya, ama mümkünse o seçimde de bir askerin kurduğu partiye oy istemiş ama Türk halkından bu yaklaşıma onay çıkmamış, aradan işte tam da o ara dönemde kurulup güçlenmiş tarikat kökenli bir parti epeyce farkla seçim kazanarak iktidara geldiği bir dönem yaşıyor.

Susturulup kaderine razı edilmiş halk yığınlarının çocukları olarak, dönemin rüzgarıyla yaşamaya çalışıyoruz ve hayatlarımızı sürdürüyoruz.

Otorite elbette, sonsuz biat ve sadakat bekler.

Sümerbankta çok çalışkan olmak didinmek ile oturup keyfine bakmak arasında fark olmadığını bize izah eden bir cümle vardır;

''Testiyi kıran da birdir, Suyu getiren de.''

Kimse iş yapmayana ''kardeşim neden çalışmıyorsun?'' demediği gibi,

Çok çalışana da ''Afferim'' diyen yok yani.

Tam da seçim günü, bir şehirde oy kullanıp ardından zaman kaybetmeden ailenizle, savrulduğunuz başka bir şehre doğru yol aldınız mı ömrünüzde?

Biz aldık.

''Sürgün Şehrinden Çıkış'' adını verdiğim, Ange yayınlarından çıkan son kitabımda bu süreci detaylı yazdım.

O kitabımda birçok konuya yer verdim ama sonradan düşününce aklıma gelen ve hatta belki de Sümerbank'ta sonumuzu getiren içimdeki otoriteye başkaldırma gücümü sonuna kadar kullanmaya karar verdiğim devrimci, sosyalist yanımı sergilediğim o süreçten söz etmediğim aklıma geldi neden etmemişim ki, bilmiyorum.

**

Adıyaman Sümerbank fabrikasında ‘’neden buradayız ve neden biz?’’ gibi saçma soruları sorma dönemini kapatıp, ülkenin her yerinde, şimdi orada faydalı olmaya çabaladığımız, diğer sürgün yemiş mühendis arkadaşımızla birlikte Adıyaman’ı en karlı fabrika durumuna soktuğumuz zamanlardayız.

Yıl tahminen Bin dokuz yüz seksen beş olsa gerek.

Genel müdürlük tarafından gönderilen bir talimatla Adıyaman’dan Hollanda’ya pijama takım ihracatı yapılacağı bilgisi bizde büyük heyecan yarattı.

Derhal toplantılar yapıldı kararlar alındı. Adıyaman fabrikası tam entegre bir tesis olduğundan pamuktan itibaren iplik, örme, kasar, boyama ve diğer terbiye işlemleri orada yapılacak ayrıca konfeksiyon ünitesi de kendisine gelen kumaşları beden dağılımlarına göre keserek hızla dikim bantlarına alacak ve çıkan üretim, kalite kontrol, ütü paket ambalajlama ve kolileme yaparak ihracata hazır hale getirecekti.

Planlama böyleydi hepimiz çok heyecanlıydık.

Uykularımız kaçmıştı.

Ama bir dakika bu herkeste de böyle miydi?

Doğrusu ben öyle olmadığını takip eden günlerde gördüm. Düşüncelerimi her yerde ifade etmeye, sorumlusu olduğum ünitenin, kesim, dikim ve paketleme için belirli bir zamana ihtiyaç duyduğunu söylemeye başladım.

Bu anlayışı diğer ünitelerde görmedim, diğer üniteler ağırdan alıyorlardı bu işi.

Eğer bana yeterli zaman kalmazsa yüklemenin istenen tarihte olamayacağını gördüm.

Kendime göre tedbir olsun ve müdüriyetin diğer ünitelere ‘’daha sistemli, hızlı çalışın’’ diye uyaracağını varsaydığımdandır ki;

Hayatımın, ‘’Otoriteye karşı ne yapılması gerekir sadece susmak ve itaat’’ olan kuralını çiğneyerek en büyük hatasını yapmış bulundum.

Odamda oturup o heyecanla, iki A4 sayfası süren durumun izahını yapan, ‘’Konfeksiyon Ünitesine de zaman bırakın’’ diye özetleyebileceğim direk Müdüriyete hitap eden kendi bağlı olduğum hiyerarşik sistemi katleden ve çok aşan, ‘’Müdüriyet Makamına’’ hitaben bir yazı yazıp yine heyecanla odacıyla Müdüriyet Sekreterine yolladım. 

Sonuç ne mi oldu?

İnanın bana hiçbir şey değişmediği gibi, hiyerarşik sisteme kafa tutup böyle bir yazıyı dümdüz Müdür’e yolladığım için kendimi yaktım.

Boş verin ihracatı mihracatı.

Kuzu gibi bana kalan kısacık zamanda elemanlarımla birlikte gece ve gündüz kafamı işletmeden çıkarmadan çalışarak, her dakikasını içimde yaşayarak ölesiye çabayla zamanında ürünü kolileyebildik gözlerimizde Adıyaman’dan yapılacak ilk ihracatın verdiği huzur ve sevinçle.

Ve cebimde Müdüriyete çağrılmış birçok fırça yemiş ama elemanlarıma hissettirmemiş olduğum, beni kendi içimde yücelten o devrimci, sosyalist

Yapan ''Che''  Özdener’in devlet memurluğundan istifa mektubu ile.

O sırada elemanlarım beni,  ben elemanlarımı canı gönülden alkışlıyorduk.

 

ÖZDENER GÜLERYÜZ